Jedna z najlepszych restauracji w Warszawie, o bogatej tradycji i różnorodnym menu, gdzie choć przez chwilę można poczuć klimat epoki PRL-u.  

Oberża Czerwony Wieprz znajduje się na pograniczu dwóch dzielnic Warszawy: Śródmieścia i Woli. Usytuowana jest w pawilonie wybudowanym i podarowanym stolicy na przełomie lat 60-tych i 70-tych przez bratnie socjalistyczne państwo NRD i jego przywódcę Ericha Honeckera. Restauracja zaczerpnęła nazwę od XIX-wiecznej oberży, która działała w tej okolicy od 1908 roku aż do II Wojny Światowej. Przydomek „czerwony” jest związani z pierwszymi komunistycznymi bywalcami tej oberży. Bywali tu m.in.: Włodzimierz Lenin, Feliks Dzierżyński i Julian Marchlewski. W czasach PRL-u w lokalu gościli również ówcześni wysocy dygnitarze partyjni: Leonid Breżniew, Fidel Castro czy Erich Honecker. W czasach współczesnych bywały tu również znane osobistości, ale już niekoniecznie komuniści. Byli tu: Jolanta i Aleksander Kwaśniewscy, amerykański aktor Bruce Willis, niepokonany na zawodowym ringu bokser Lenox Luis oraz sławni piłkarze: Franck Ribery (aktualnie trzeci piłkarz świata), Florent Malouda czy Karim Benzema.  

LOKALIZACJA

Restauracja znajduje się w połowie ulicy Żelaznej przy ulicy Chłodnej 68. Ulica Żelazna łączy dwie główne arterie Warszawy na osi wschód-zachód: Aleje Jerozolimskie i Aleję Solidarności. Stąd blisko jest do Dworca Centralnego, do dworca kolei podmiejskiej Warszawa-Ochota, blisko jest do Pałacu Kultury i Nauki oraz do ekskluzywnych hoteli pięciogwiazdkowych: Hilton, Westin i Radisson. 

WYSTRÓJ

Wnętrze restauracji jest bez wątpienia mocną stroną Czerwonego Wieprza, każdy szczegół został dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Ponieważ wystrój nawiązuje do czasów PRL-u dominuje tu kolor czerwony. Czerwone kotary, czerwone fartuchy i krawaty u personelu ożywiają wnętrze. Na ścianach wiszą portrety ówczesnych sekretarzy partyjnych: Leonida Breżniewa, Edwarda Gierka, Ericha Honeckera i in. Na ścianach są też propagandowe plakaty z tamtego okresu. Wielkie wrażenie robi reprodukcja na której przy wspólnym stole siedzą wszyscy wyżej wymienieni. 

Meble są dwojakiego rodzaju. Drewniane krzesła i stoły dobrze komponują się z epoką. Na bardziej wystawne okazje (uroczystości rodzinne, spotkania biznesowe) w lokalu są też stoły poprzykrywane obrusami, na których palą się nastrojowe świece, zastawa jest elegancka, krzesła są wyściełane. Wszędzie są porozstawiane wazony ze świeżymi kwiatami. Obsługa jest miła, estetycznie ubrana a przede wszystkim kompetentna. Doskonale porozumiewa się z klientami i chętnie służy przy wyborze posiłków. Z głośników płynie dyskretna muzyka z przebojami lat 60-tych i 70-tych.  

        MENU

Propozycje kulinarne restauracji są ciekawe, interesująco skomponowane i smaczne. Można tu znaleźć potrawy typowo polskie jak i kuchni międzynarodowej. Karta menu podzielona jest na dania dla proletariatu oraz dla dygnitarzy i burżujów.

A oto przykłady dań, najpierw propozycje dla proletariatu. Przekąski: smalec, zimne nóżki, śledź bałtycki. Zupy dla proletariatu to: pierwszomajowy barszcz czerwony, rosół gospodyni domowej, barszcz przewodnika pracy. Proletariackie dania główne to: kotlet de Volaille czy proletariacki kotlet schabowy.